Moje wiersze

Wiersze z różnych okresów
(będę dopisywać z moich zasobów w wolnych chwilach)



Wspomnienie z dzieciństwa

Tak mi czasem żal

moich lat dziecięcych

domu, którego już nie ma

i nad polem barwnej tęczy

gdy po letniej burzy

woda z górki płynęła strugami

a my z rodzeństwem

biegaliśmy po niej bosymi nogami…

bielił się sad kwitnących wiśni

nie ma już tego sadu

czasem tylko się przyśni

jak bujam się na huśtawce

na wiśniowym drzewie

na uszach kolczyki wiśnie

więcej wiśni było czy marzeń

już nie wiem…

bawiłam się w ciotki z kuzynką

za ścianą domu, pod bzami

każda zdobiła swój dom

znalezionymi skarbami...

Byłam wróżką, śpiewaczką, poetką

i tak bardzo mnie rozumiała

przyjaciółka- odbicie w oknie

jej sekretne marzenia powierzałam




Autobiografia

Czekałam na ciebie wieki całe

Słońce tyle razy me ciało opaliło

Gwiazdy blaskiem wzrok przyciągały

A ciebie ciągle przy mnie nie było

Czasami budziło się serce

Z nadzieją gotowe do wzruszeń

Lecz to ciągle nie ty byłeś

Nadal miałam samotną duszę

Straciłam już całkiem nadzieję

Że przybędziesz naprawdę z mych marzeń

Zachwiała się we mnie już wiara

Tak długo byłeś tylko mirażem

A ty przyszedłeś do mnie naprawdę

Jak o świcie wschodzące słońce

Jak budząca się wiosna do życia

Jak ulubione kwiaty na łące

Jesteś powietrzem, którym oddycham

Krwią, która w żyłach moich przepływa

I każdym zmysłem moim jesteś

To z tobą jestem taka szczęśliwa

Jesteś przepiękną moją muzyką

A także moim ulewnym deszczem

Jesteś też sercem co pęka z bólu

A jednak pragnę – bądź jeszcze…

Morze niepokorne

A Morze dzisiaj było niepokorne

dynamiczne, niesforne!

takie nieokiełznane

nie pokonane…

w swoim pięknie niezrównane…

Ach, jak to jest wspaniale

patrzeć jak tworzą się fale

i bawią ze sobą się w berka

i trwa ich wodna żonglerka

na fali tworzy się grzywa

a piany na grzywie przybywa

i ścigają się fale

która szybciej, która dalej…

Tak cię podziwiam Morze

kiedy w swoim ferworze

tańczysz zapamiętale

a niepokorne  fale…

dostarczają wzruszeń

mojej duszy

Szukaj mnie

Szukaj mnie w jesiennych liściach,

jak one przebarwiam włosy,

a może na górskich zboczach

znajdziesz mnie, gdzie łanów wrzosy.

Będę z mgieł, co nad łąkami

prząść nici babiego lata

i z wiatrem za pan braty

rozwieszać je i splatać.

Szukaj mnie, bo czasu mniej...

ćwiczę z ptakami próbne loty,

widziałam obrączek błysk

otulony całunem tęsknoty.

Już się formują ptaków klucze

i nastąpi wielkie zebranie...

Szukaj mnie pośród ptaków...

znajdź, spytaj... zostanę

Spóźnione spotkanie

Gdybym mogła

spotkać cię w innym czasie

Moglibyśmy

między siebie dzielić niebo

Moglibyśmy

słuchać wieczorami

padającego deszczu

planując ranne zbieranie grzybów

które nadal rosną

w tamtym wyjątkowo pięknym

jesiennym lesie

Gnani tęsknotami

Nocna dal

wszystko spowiła

tylko stróżka światła

rzucała wąski snop

na szosę

co się wznosiła i wiła

znacząc w tej chwili

mój los

Dumne niebo

stroiło się gwiazdami

ledwo co zerkając w dół

na ludzików

co między krajami

gnani tęsknotami

rozdarci pół na pół

Odchodzi dzień

Odchodzi kolejny dzień

zerwana kartka z kalendarza

jutro wyśnię inny sen

wczoraj się nie powtarza

Zapada powoli noc...

rozpływają się w zmierzchu drzewa

na niebie magiczna noc

srebrzystością się rozlewa

Odpłynę razem z tym dniem

za dotknięciem różdżki z atłasu

przeżywać życie przykryte snem

w nieznanym wymiarze czasu...

Tęsknota

Dusza moja w oceanie przestrzeni

wybiega naprzeciw światom,

których nikt nie przemierzył,

których nikt nie zobaczył.

Zamykam oczy i widzę więcej...

przez wszystkie bariery przenikam

i lecę, lecę - podążam w bezkres

tam, skąd pochodzi muzyka.

Unoszę się, choć spadam jeszcze

niejako w próżni zawieszona,

a duszę moją wznosi i targa

tęsknota nieujarzmiona,

nieokreślona...

Malarz - fotograf

Czerwienią słońca

dzień odchodzi.

zorze maluje 

Bóg-Czarodziej.

Malarz-fotograf

jak urzeczony

zamarł w bezruchu

z aparatem w dłoni.

W dal zapatrzony

guziczek przyciska,

wtapia siew horyzont,

ślad swój w nim odciska.

Zatrzymuje czas...

chwilę wyjętą z wieczności

obraz zdjęty z horyzontu

w całej okazałości.

Przyciska pośpiesznie

łapie każdą chwilę...

zanim dzień odejdzie,

zanim chwila przeminie

Panna wrześniowa

Wrześniowy uśmiech słońca

przyjemnie opatula.

Babie lato bez końca

ponad polami hula.

A ja panna wrzesniowa

- wróżka z myśli ukrytej,

wśród wrzosów tańczę dookoła

w sukni z mgieł uszytej.

Wśród liści kolorowych

stąpam niczym królowa...

po zielonych dywanach mchowych

z każdym wrześniem od nowa


Pani Jesień

2016

Przybyła punktualnie na czas,

chociaż po tak długiej, całorocznej podróży.

Jest dojrzała, majestatyczna, piękna...

w dłoni trzyma herbacianą, jesienną różę.

Na premierę ubrała się wytwornie

- purpura przeplata się złotem

w jej sukni z kolorowych liści...

a liście ścielą jej kroki pokotem...

Na sukni ma welon  zwiewny, utkany

z babiego lata i mgieł porannych...

We włosy wplotła pszeniczne kłosy,

jarzębiny i leśne wrzosy.

Jej biżuteria olśniewa z dali;

jarzębinowe  sznury korali

czerwone...  i pąsowe róży dzikiej,

W uszach kołyszą się kolczyki

- żołędziowe kapelusiki.

To jest czarodziejka ziemi

o imieniu - Jesieni!

A za nią orszak ciepłych kolorów

kroczy z darami obfitych zbiorów!

Z pól i ogrodów, z sadów i lasów...

jesiennych, kolorowych arrasów!

Piętrzą się żółte dynie i zielone cukinie!

Grusze i śliwy piękne aż dziwy!

Jabłek odmiany jak malowane!

Główki kapusty, strąki fasoli

marchew, kartofli do woli...!

W koszach orzechy; włoskie, laskowe

będą umilać wieczory zimowe.

I grzybki leśne już ususzone

czekają w słojach zakręcone.

Ten orszak kończy zastęp strażników

Dumnie wyprostowanych, ubranych  

w kapelusze  słoneczników!

Jestem Rozbitkiem

Nagle przeszył mnie zimny dreszcz!

I wszystko zrozumiałam...

Jak grom powaliła mnie ta wieść.

Przygniotła do ziemi. Rozszarpała!

Jestem rozbitkiem bezbronnym.

Wokół chaos...Gwałtowna nawałnica!

Czego się złapać? Czym się bronić?

Uczucia rozrzucone w nicość...

Nie lecimy już razem

To dzięki tobie latam

pomogłeś mi rozwinąć skrzydła

i polecieliśmy razem

na wysokościach się prześcigać...

Unosiliśmy się wysoko,

prawie dotykając nieba.

szybowaliśmy i nic

nam więcej nie było trzeba.

Dopadła nas codzienność. Spadliśmy!

nie ma zwycięzców

wszyscy pokonani...

w krzywym zwierciadle szkła się przeglądasz

nie mogąc znieść narzuconych granic.

Oddalił się nasz Eden.rRaj nasz - utracony.

nie było nawet jabłka...

więc kto, za jaką karę... nas wygonił?

Biegniemy, pamiętając dawne wzloty...

jednak wznieść się razem nie mogąc...

trzymamy się ciągle za ręce, lecz

nie idziemy już tą samą drogą