Biegnąca z wilkami

Zdj. powyżej ze strony biura podróży Rek Travel - Wielkie Jeziora, Michigan
 

 Studia nad dziejami wilków  uderzająco przypominają dzieje kobiet, zarówno pod względem duchowości jak i życiowych trudów. 

Kobiety i wilki podzielają pewne cechy psychiczne: wyczulone zmysły, duch zabawy, ogromną zdolność do poświęceń. Mają głęboką intuicję. Z poświęceniem troszczą się o potomstwo, partnerów i stado. Potrafią się doskonale dostosować do wciąż zmieniających się warunków, odznaczają się silnym charakterem i wielką odwagą.

Tak uważa Clarissa Pinkola Estes, autorka 638 stronicowej książki -  „Biegnąca z wilkami”.

Tytuł do przygotowywanej latami książki pojawił się podczas badań nad dzikimi zwierzętami, a szczególnie wilkami, nad którymi Clarissa pracowała. 

Clarissa wychowała się w okolicy Wielkich Jezior w stanie Michigan i uważa to za największe szczęście, bo mogła tam żyć w najgłębszej komitywie z Naturą.  Dla niej ziemia, drzewa i groty, to były miejsca gdzie czuła, że opiera głowę na policzku Boga.  

 - Gdy byłam dzieckiem, moim życzeniem było zostać pełnym zachwytu dla świata wędrowcem - pisze o sobie, jak widać z jej życiorysu,  to życzenie spełniło się w stu procentach. 

Dzika Kobieta w sensie pierwotnym, oryginalnym oznacza: „żyjąca w zgodzie z naturą”.

Dzika, pierwotna natura niesie węzełki z leczniczymi ziołami; niesie wszystko, czym kobieta powinna być, co powinna wiedzieć. Niesie lekarstwo na wszystko. Niesie opowieści, sny, słowa i pieśni, znaki i symbole. Jest zarazem wehikułem i celem podróży. Kiedy my kobiety mamy dziką kobietę za sprzymierzeńca, zdajemy się na intuicję i wtedy jesteśmy jak rozgwieżdżona noc: spoglądamy na świat tysiącem oczu.

Pierwotna natura kobiety to naturalne połączenie z Ziemią, z przyrodą, z cyklami księżyca. To instynktowna ścieżka kobiecej psychiki.

Dzikie zwierzęta i Dzika Kobieta to zagrożone gatunki, gdyż jedne i drugie były i są prześladowane i tępione.

 

Duchową krainę Dzikiej Kobiety na przestrzeni dziejów plądrowano i palono, jej kryjówki równano z ziemią, a naturalne cykle podporządkowywano sprzecznym z naturą rytmom, po to, by zadowolić innych.

W dużym stopniu zatraciłyśmy te pierwotne, najgłębsze tajniki kobiecej natury. Wybite z rytmu, w nieświadomości siebie, oddzielone od żródła zycia, uciekamy w dom, w pracę, w intelektualizm lub inercję, bo to najbezpieczniejsze miejsce dla kobiety, która straciła instynkty. Kiedy życie kobiety popada w zastój lub wypełnia się nudą to jest to czas gdy powinna pozwolić dojść do głosu swojej dzikiej stronie i zacząć wracać z wygnania.   Kobieta współczesna to wir aktywności. Świat zmusza ją, by była wszystkim dla wszystkich.

Clarissa Pinkola Estes jest uznanym na świecie  dyplomowanym psychoanalitykiem szkoły Junga,  cantadora, czyli kolekcjonerką i badaczką legend. Jest doktorem psychologii etnoklinicznej, z naciskiem na psychologię grup plemiennych.

Na pytanie co robi w gabinecie, by pomóc zagubionym kobietom w powrocie do ich pierwotnej natury, odpowiada:

Używam najprostszych i najłatwiejszych specyfików uzdrawiających – opowieści. Wspólnie z pacjentką śledzimy jej sny, bogactwo ich wątków i fabuł. Fizyczne doznania i pamięć ciała są także opowieściami, które dają się odczytać i mogą być przywrócone świadomości.

Clarissa Pinkola Estes jest także poetką i malarką, zajmuje się też sztuką wyrobu rękodzieła, a wszystko to wplata w pracę z pacjentkami. Autorka uważa że: sztuka zadawania pytań, sztuka opowiadania, sztuka rękodzielnicza – wszystko to oznacza tworzenie czegoś, a to coś jest duszą. Kiedy tylko dostarczymy jej pokarmu, na pewno rozkwitnie. I zacznie się powrót do domu.

Kiedy kobieta zbyt długo jest z dala od domu, od samej siebie, traci stopniowo umiejętność czynienia postępów w życiu. Zamiast ciągnąć zaprzęg, który sama wybrała, wlecze go ze spuszczoną głową.

Taka kobieta staje się wyblakła i nieciekawa, gderliwa, uparta i coraz bardziej kłótliwa. Rozbita. Wypalona. Wreszcie zaczyna odczuwać głód duszy i łapie się ostatniej deski ratunku – musi powrócić do domu.

Wiele dróg prowadzi do domu – jedne są ziemskie, inne boskie. Powrót do domu może zacząć się dróżką przez codzienne, drobne sprawy. Może to być czytanie ulubionych wyjątków z książek czy wierszy. Choćby kilka chwil nad rzeką, strumieniem, potokiem. Położyć się na trawie w cętkach światła. Być z ukochanym mężczyzną bez natrętnych dzieci. Posiedzieć na werandzie, obierając owoce, robiąc na drutach, łuskając fasolę. Pojeździć bez celu samochodem. Wsiąść do pierwszego lepszego pociągu. Bębnić w rytm muzyki. Witać wschodzące słońce. Wyjechać za miasto, gdzie latarnie i neony nie zakłócają nocnego nieba. Modlitwa. Przyjaciel od serca. Posiedzieć na moście, machając nogami. Przytulić dziecko. Usiąść przy oknie w kafejce i pisać. Posiedzieć w kręgu drzew. Suszyć włosy na słońcu. Włożyć ręce do beczki z deszczówką. Sadzić rośliny w doniczkach, brudząc sobie ręce ziemią. Obserwować piękno, wdzięk, wzruszającą kruchość istot ludzkich…

Clarissa Estes w swojej książce, której napisanie zajęło jej dwadzieścia jeden lat, odkrywa różnorodność międzykulturowych mitów, baśni i legend, wnikliwie je analizuje, co sprawia, że opowieści te stają się pełne nieznanych dotąd treści i znaczeń. 

Nadal jestem w trakcie czytania tej jakże mądrej książki, a czytanie jej to prawdziwa celebracja. 

Książkę z serca polecam.