Przypomnijcie sobie...

zdj.internet

 Tysiące, a może nawet miliony lat temu – dokładnie nie wiadomo –  w pewnym wyjątkowym Domu, gdzieś pośród gwiazd, odbywało się nie codzienne wydarzenie, a właściwie takie wydarzenie nigdy wcześniej nie miało miejsca.  

Dom ten znajdował się w innym wymiarze, sześć poziomów wyżej od Ziemi. Zbudowany był ze światła. Przestrzeń, którą zajmował wypełniała energia miłości i radości.

Tego dnia wszyscy mieszkańcy domu zebrali się w największej komnacie. Było tam przepięknie. Komnatę rozświetlały magiczne kolory złota i delikatnego różu, a gdzieniegdzie wplatały się smużki ciepłej zieleni i aksamitnego błękitu. 

Roztaczała się aura błogości i szczęścia.

Środek komnaty wypełniało białe światło. W tym świetle stała niewielka grupka istot – widać było, że na coś czekają. Były bardzo podekscytowane.

Dookoła nich, w wielkim kręgu zebrała się cała liczna rodzina. Wszyscy oni patrzyli z troską na młode, podekscytowane Dusze. Mówili o nich  –  Odważne Dusze. Było to uzasadnione, bo te Dusze niczego się nie bały. Zawsze jako pierwsze z ich Domu podejmowały się różnych zadań i przecierały szlaki. One zawsze chciały czegoś więcej niż inni. Na wyprawach poza domem zapuszczały się coraz dalej i dalej. Były ciekawe całego wszechświata, przyglądały się różnym planetom, podglądając życie mieszkańców. Kiedy wracały i opowiadały jak wyglądają inne światy, czego doświadczają ich mieszkańcy, cała rodzina była zaciekawiona i wszyscy chętnie słuchali opowieści.

I chociaż Dusze dużo podróżowały, bywały w różnych odległych miejscach, były to jednak zawsze bezpieczne wyprawy, w znanym im polu energetycznym, z którego można było w jednej chwili przenieść się do Domu. 
Czasem pomagały jakimś zagubionym wędrowcom w odnalezieniu drogi, ale to nigdy nie było niebezpieczne dla nich samych.

Teraz sprawa wyglądała inaczej. Tym razem podjęły się czegoś zupełnie nieznanego. Wyprawy, która niosła ze sobą ogromne ryzyko. Do tej pory żadna Istota z ich Domu, nawet z tych najodważniejszych nie była tak daleko. Nikt jeszcze nie odważył się przekroczyć granicy tak niskiego, gęstego wymiaru.

Odważne Dusze zdecydowały jednak stanowczo, że chcą doświadczyć życia –  na Niebieskiej Planecie.

Tę planetę dostrzegli kiedyś, gdy zapuścili się na daleką wycieczkę, wyjątkowo daleką, dalszą niż wcześniej zamierzali.

 Niebieska planeta spodobała im się bardzo. Zaciekawione Dusze sprawdziły informacje na temat tej planety w bazie danych, która zawsze była dla nich dostępna.

Nazywała się Ziemia. Była naprawdę piękna. Wyróżniała się wśród innych planet niebieskim kolorem.  Dusze przybliżyły się, aby lepiej przyjrzeć się planecie. Ujrzały falujące wody oceanów, które tak lśniły błękitem w przestrzeni. Wodę rozświetlał blask pięknych promieni słońca. Zwrócili uwagę na zieloność lasów, która tworzyła niepowtarzalny widok. Nigdzie wcześniej czegoś tak wspaniałego nie widzieli. Drzewa w lasach były różnego rodzaju. Nad lasami dostojnie wznosiły się góry. Z gór spadały wodospady, a potem przekształcały się w rzeki, które płynęły przez góry i lasy…   

Zachwyciły się Dusze. To było przepiękne miejsce, i było tam tyle rozmaitości.

Musiały wracać, gdyż odczuły nagły sygnał –  wibrację wzywającą ich do Domu. Pożegnały więc Ziemię, ale wiedziały, że wkrótce znów do niej przybędą.

Od tamtej pory Dusze często przybywały nad Ziemię. Obserwowały krajobrazy, a im bardziej się zniżały, tym więcej nowych, wspaniałych rzeczy widziały. Były tam zielone łąki z różnorodnością kwiatów o różnych kształtach i kolorach. Pachniały! Były ogrody z drzewami, na których rosły różne owoce. Były one pokarmem dla mieszkańców. Dusze były ciekawe jak to jest jeść, chodzić, kąpać się w wodzie…

Podczas kolejnych i kolejnych wypraw na Ziemię, zachwycone nią Dusze poznawały coraz więcej. Zapoznały się i porozumiewały ze zwierzętami, tak jak wcześniej z wodami, drzewami, kwiatami.

Ale kiedy próbowały porozumieć się z ludźmi, nie było to możliwe – ludzie nie słyszeli ich. Z bazy danych Dusze dowiedziały się, że ludzie mają mocno obniżone wibracje, w celu doświadczania życia na Ziemi.  Ale gdy spotkały maleńkich ludzi – dzieci, okazało się, że z nimi mogą się porozumiewać.  Dzieci śmiały się! Ich radosny śmiech rozlegał się jak grające dzwoneczki. Dusze były tym zafascynowane. Zapragnęły śmiać się tak jak te dzieci! I bawić się w piasku razem z nimi!  

Wszystko na tej planecie wydawało się takie cudowne. Tylu rzeczy można było tutaj doświadczać, ale do tego potrzebne było ciało. Żeby doświadczać wszystkiego na Ziemi, trzeba było narodzić się w ciele i wejść w trzecio wymiarową energię. Do doświadczania życia na Ziemi innej drogi nie było.

Do tego był jeden warunek. Przed inkarnowaniem trzeba było wyrazić zgodę na zablokowanie pamięci.  Żeby móc żyć na Ziemi nie było innego wyjścia.

Odważne Dusze jednak niczego się nie bały,  a bardzo pragnęły znaleźć się i żyć na Ziemi!

Postanowiły  inkarnować się na niebieską planetę – na jedno ziemskie życie. To przecież krótko. Chciały doświadczyć siebie w ziemskich ciałach. Poznać jak to jest żyć w ciałach, w czasie i w ograniczonej przestrzeni.

O swojej decyzji poinformowały gwiezdnych rodziców i pozostałych członków licznej, duchowej rodziny, stanowiącej całość. Gwiezdni rodzice martwili się jak wszyscy rodzice we wszystkich wszechświatach o swoje dzieci, ale wolna wola była rzeczą świętą, więc nikt nie oburzał się, nie krytykował i nie karcił. Każda Dusza miała prawo decydować o sobie, o swojej drodze. Wola  ciekawych, odważnych Dusz została więc przyjęta i rozpoczął się proces przygotowawczy do przejścia na Ziemię. Razem z Radą Wyższych, którzy zarządzali wcielaniem dusz w różnych światach, uzgodniono wszystko w szczegółach.

Dusze rozdzieliły między sobą role, jakie miały odegrać na Ziemi. Były bardzo podekscytowane wizją nowego życia,  na początek samą wizją narodzin.

 Nadeszła pora pożegnania. Gwiezdni rodzice i pozostała rodzina pobłogosławili ich na drogę, żegnając słowami:

- Jak wiecie, pamięć zostanie wam zablokowana –  zgodziliście się na to. To może być trudne. Nie będziecie pamiętać kim jesteście i skąd pochodzicie. Ale z czasem zaczniecie sobie przypominać, tylko żyjcie w zgodzie z waszymi sercami. To w sercach będziecie mieć sygnał Domu i nawigację. Tam została zapisana cała wiedza o Was i tam odnajdziecie drogę do Domu. Tylko nie oddalajcie się od waszych serc.

Ciąg dalszy nastąpi