Są rzeczy, których nie widać, ale one się dzieją...

Wiara czyni cuda. Wszyscy znamy to powiedzenie, ale czy wierzymy w to naprawdę...?

Czy zdajemy sobie sprawy z tego, ilu i jakich rzeczy sobie życzymy. I nie zawsze są to rzeczy, których chcemy naprawdę. Czasem myślimy i wypowiadamy niefrasobliwie, lekkomyślnie lub nieświadomie, różne słowa, zwroty... A te, wypowiadane „życzenia”  zostają wysyłane, niestety - wszystkie jak leci. Wiele lat temu, po przeczytaniu „Potęgi podświadomości”, uzmysłowiłam sobie, ile takich rzeczy wydarzyło się w moim życiu. Np., dawno temu, kupiliśmy z mężem „malucha” i kiedy przyszło na świat nasze dziecko, podróżowaliśmy z nim do teściów. Mieszkali oni sto dwadzieścia kilometrów od nas. Martwiłam się, żeby „maluch” nam się nie popsuł w drodze, bo wiadomo, że te autka psuły się często. Tak więc, jak tylko ruszaliśmy w drogę, ja zaczynałam moją myślową modlitwę, a brzmiała ona mniej więcej tak: „Boże, jak samochód ma nam się popsuć, to niech się popsuje, ale w takim miejscu, żebyśmy mogli łatwo z dzieckiem dostać się do domu”

I „maluch” nawalał za każdym razem! Zawsze, jak wracaliśmy i zawsze było to niedaleko domu, a raz nawet przed samą bramą. Zawsze mogłam wziąć dziecko na rękę i dojść do domu. Oczywiście, te samochody były do kitu i wiadomo, że psuły się często. Wtedy, to była wina samochodu, ale po uświadomieniu sobie i przypomnieniu mojej modlitwy, już taka pewna nie byłam... Być może, wyżyczyłam sobie tych awarii...

Chcę przedstawić Wam, autentyczną opowieść o pewnej rodzinie. Jestem ciekawa, co o tym sądzicie? A może Wam też się coś przydarzyło?

"Proś, a będzie ci dane" 

Młode małżeństwo, z dwójką szkolnych dzieci, mieszkało w którymś już z kolei... wynajętym mieszkaniu. Do tej pory nie mogli trafić na normalnych, wynajmujących właścicieli. Dodam, że to odległe czasy i z wynajmem łatwo nie było. Właściciel rozmyślał się po pół roku, bo rodzina przyjeżdża albo, że chciał sprzedać znienacka, albo okazywało się, że wcale nie był właścicielem.  Tym razem, wspomniana rodzina, zamieszkała na wsi, za pomocą znajomych, którzy znaleźli im to mieszkanie. W jednym domu z właścicielem, ale mieszkanie miało osobne wejście i było przestronne. Ich szczęście trwało jednak krótko, bowiem, okazało się, że właściciele - to patologia. Pijaństwo, awantury. Starsze dzieci właścicieli, zaczynały deprawować młodsze dzieci lokatorów, częstując je papierosami i... winem! Pijany właściciel przychodził w nocy, dobijał się do drzwi, wykrzykując ciężkie przekleństwa i...wzywając lokatora na pięści.

Lokatorzy znów musieli szukać nowego miejsca (ich rodzina nie mogła im pomóc, z braku warunków). Szukali gorączkowo, bo awantury były często i żyją w ciągłym stresie.

Rozpytywali więc wśród znajomych, wieszali swoje ogłoszenia, sprawdzali każde ogłoszenie w lokalnych gazetach. Dzwonili z budki( jeszcze nie było komórek i internetu), jeśli ktoś podał telefon. Jak trzeba było, jechali autobusem lub pociągiem, a nie rzadko pieszo, wszędzie tam, gdzie usłyszeli od kogoś, że podobno jest tam jakieś mieszkanie. Bezskutecznie. Około dwóch miesięcy, może dłużej, bezowocnych poszukiwań. Podłamali się. Właściciel awanturował się już co wieczór, waląc w drzwi i krzycząc, że mają się wynosić. Bezradność. Niemoc.

I wtedy nagle, pewnego dnia, w głowie żony-lokatorki, pojawił się pomysł, zrodzony być może z tej niemocy. Zwróciła się do męża i dzieci ze stanowczą pewnością, zaskakując nawet samą siebie:

 „ Chodźcie, pomodlimy się razem o znalezienie domu. Wiem, że napewno go znajdziemy..., w ciągu tygodnia! Jestem tego pewna! Tylko wszyscy, modląc się musimy o tym myśleć z przekonaniem, że tak będzie, mocno w to wierzyć!”

Nikt się nie buntował, bo już nic innego im nie zostało. Uklękli razem i modlili się przez jakiś czas...

Po dwóch dniach, przyjechał do nich rowerem, stary znajomy, (przez którego tu się przyprowadzili), od progu wołając „jest dom!”

Sąsiad przyszedł mu powiedzieć, że jego kolega z pracy ma dom do wynajęcia i pyta czy on o kimś nie wie, kto szuka. Tak więc on na rower i w te pędy. Nie zwlekając, pojechali tam( w tej samej miejscowości), dogadali się z nowymi właścicielami, normalnymi, uczciwymi ludźmi  i podpisali umowę. Mieszkali w tym domu tak długo, aż kupili sobie własne mieszkanie.  Lecz wtedy, podczas rozmowy przy kawie, lokatorzy słuchając opowieści nowej właścicielki, doznali szoku.    

Właściciele wybudowali sobie nowy dom i zamieszkali w nim rok temu. Starego nigdy nie zamierzali, nie chcieli wynajmować, bo to pieniądze z tego nie wielkie, a z lokatorami różnie bywa, jak się słyszy. Tak więc, zrobili sobie tam graciarnię. Aż do wczoraj..., bo wczoraj(następnego dnia po owej modlitwie), właścicielka obudziła się z myślą, że dom trzeba wynająć. Przekonała o tym swojego męża, przy porannej kawie, jeszcze zanim wyszedł do pracy. Postanowili, że on zapyta w pracy kolegów, czy nie znają kogoś, kto szuka domu do wynajęcia...