Cris Froese Picks

czwartek, 13 października 2016

Pomiędzy przeszłością, a przyszłością

Najwięcej czasu zajmuje mi , a myślę, że nie tylko mnie – planowanie przyszłości. I nie mam tu na myśli - snucia wielkich planów. Najwięcej czasu zabierają nam te... małe planiki. Takie  - na jutro, na pojutrze, na za tydzień... Zwykłe, drobne sprawy, związane z bytem codziennym. Trzeba planować pójście do pracy, dopilnować zapłaty rachunków domowych, pomyśleć o zakupach żywności. Zaplanować pranie, gotowanie... Zdecydowanie te małe sprawy zabierają za dużo czasu. Ktoś mądry już dawno powiedział, że gdyby nie te małe sprawy, to moglibyśmy dokonać wielkich rzeczy.  Z drugiej strony na przeszłość także poświęcamy sporo czasu... Kiedy spotykamy się z rodziną, przyjaciółmi, oddajemy się wspomnieniom, jak to było...  z tym i z tamtym.  I kiedy jesteśmy sami – jest podobnie. Myślimy o  tym, co już zrobiliśmy albo o tym, co jeszcze mamy do zrobienia...

A kiedy jesteśmy teraz...?
Zdjęcia z internetu                                                                                                                                                 

Autor: o

18 komentarzy:

  1. anabell13 października 2016 22:42

    Mam wrażenie, że wiele osób nie zdaje sobie sprawy z tego, że nasze życie składa się właśnie z tych małych spraw, najczęściej mało znaczących, które dopiero skumulowane nabierają "ciężaru gatunkowego".I, jak zauważyłam, stosunkowo niewiele osób planuje te drobne sprawy o których napisałaś
    Kiedy jesteśmy w terazniejszości? Może właśnie wtedy, gdy swe plany realizujemy?
    Miłego ;)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Maria14 października 2016 08:32

      Może nie planujemy tych drobnych spraw świadomie, ale myśląc "co by tu dziś ugotować na obiad?" albo "jutro muszę iść na zakupy"- wybiegamy jednak w przyszłość. Wygląda na to, że w teraźniejszości jesteśmy najmniej;)

      Usuń
  2. jotka13 października 2016 23:17

    Muszę przyznać, że mnie najbardziej męczy planowanie posiłków, bo trzeba wymyślać, co ugotować, zrobić zakupy itd. Może dlatego, że nie lubię zajęć kuchennych.
    W teraźniejszości czuję się najlepiej, gdy nic nie wisi mi nad głową i nie mam żadnych pilnych spraw.
    Pozdrawiam słonecznie:-)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Maria14 października 2016 08:39

      To wymyślanie obiadów jest najgorsze, chociaż znam osoby, które mają mnóstwo pomysłów na obiad i dużo ochoty do ich gotowania. Ja jestem szczęśliwa, gdy TERAZ piszę lub czytam;)

      Usuń
  3. Anna14 października 2016 00:49

    A według mnie te małe sprawy, o których wspominasz, dzieją się same. Ot, czy to siłą rozpędu, czy przyzwyczajenia, nie myślę o nich, tylko je robię. Nie planuję, tylko działam. Planuję... hm... co ja właściwie planuję? Nawet na urlop zdarza mi się pojechac bardzo spontanicznie, bez jakiegoś planowania...

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Maria14 października 2016 08:46

      Nawet, gdy robisz to spontanicznie np. urlop, to i tak musisz pomyśleć o przyszłości - tej bliziutkiej, ale jednak. Bo czymże jest takie myślenie - "muszę kupić bilet, zarezerwować hotel, spakować się" ? ;)

      Usuń
  4. boja14 października 2016 06:41

    Teraz będziemy zaraz...

    OdpowiedzUsuń
  5. A.14 października 2016 07:39

    Jesteśmy "teraz", gdy spacerujemy, gdy rozmawiamy z bliskimi nam osobami, gdy czytamy ciekawą książkę:) Wtedy JESTEŚMY, ot tak po prostu...

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Maria14 października 2016 08:52

      Tak, gdy stoję nad morzem, w górach, w lesie... to tak się czuję - JESTEM;)

      Usuń
  6. ariadna14 października 2016 14:16

    Ja też mam poczucie, że małe sprawy dzieją się same. Po prostu tak musi być, że wciąż się z nimi mierzymy, choć osobiście nie odbieram tego jako uciążliwości. Trzeba to robić i już - planować. Całe nasze życie to planowanie. Można z czasem przywyknąć ;)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Maria15 października 2016 08:41

      Problem w tym, że... przywykamy;)

      Usuń
    2. ariadna20 października 2016 03:00

      ..chyba nie ma innego wyjścia.
      Po co walczyć z wiatrakami? ;)

      Usuń
  7. iwonakmita.pl15 października 2016 14:55

    Planowanie tych drobnych spraw to jedno, a ich realizacja to drugie. I to mi sprawia sporo kłopotu. Bo długo pracuje a potem mam tylko krótki wieczór żeby coś kupić, cos ugotować, zjeść, napisać, itd. Wieczny brak czasu dla siebie - to moja teraźniejszość

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Maria16 października 2016 00:59

      No, właśnie, zajęci małymi rzeczami, nie mamy czasu dla siebie- żeby być teraz

      Usuń
  8. Teresa15 października 2016 22:04

    Ja od pewnego czasu już nic nie planuję. No ale Marysiu ja żyję w innym świecie ;) /emerytka, wiadomo..../ .
    Marysiu od dzisiaj jestem na bloggerze. Zapraszam Cię serdecznie pod nowy link. Klik na Teresę i jesteś u mnie.
    Miłej niedzieli. :) .

    OdpowiedzUsuń
  9. Maria16 października 2016 01:03

    Szczęśliwi czasu nie liczą;) Zaraz do Ciebie Tereniu zaglądnę;)

    OdpowiedzUsuń
  10. szarabajka18 października 2016 13:18

    Święta prawda. Te codzienności pierdołkowości zabierają pół życia, ale, niestety, są konieczne.
    Inna sprawa ze spotkaniami z ludźmi. Bardzo trudno o intymność, a mówienie o tym, co dziś boli i cieszy jej wymaga. Myślałam o tym dużo, więc może coś o tym kiedyś napiszę.

    OdpowiedzUsuń

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)