Emigranckie życie

Bycie Emigrantem to rozległe i głębokie doświadczenie. Życie Emigranta to złożony, niekończący się proces. Trudno jest to rozmienione na drobne życie wydobyć z głębokich pokładów, ująć w całość i ubrać w słowa.

Życie Emigranta to wiele żyć jednocześnie...  albo życie w innym wymiarze.

To są tęsknoty niezaspokojone i świadomość, że nie da się już ich zaspokoić...

Tęsknota... za domem... Ale gdzie jest Dom?

Na początku Emigrant wie – tęskni za krajem rodzinnym, za domem w Polsce.

Wkrótce miejsce tęsknoty wypełnia się wrażeniami z nowego świata. Emigrant  pozwala sobie na zachłyśnięcie się nowym życiem. Nowym światem, lepszym, łatwiejszym... Robieniem zakupów bez zwracania szczególnej uwagi na ceny. Wypłatę błyskawicznie przelicza w głowie na złotówki, a uzyskana przez pomnożenie kwota robi wrażenie! Wolne dni od pracy Emigrant przeznacza na  zwiedzanie nowego, pięknego kraju. Nie może się doczekać kiedy to wszystko opowie znajomym.

Czas szybko mija i nie wiadomo kiedy nadchodzi czas urlopu. Jest podekscytowany podróżą do Ojczyzny! Cóż za radość! Kupuje wszystkim prezenty, nie żałuje na nic. Emigrant wyobraża sobie te przyszłe wspaniałe spotkania z przyjaciółmi, ze znajomymi...

Szczęśliwy ląduje na rodowitej ziemi. Po wyjściu z lotniska trochę się dziwi, że napotykani ludzie nie uśmiechają się, ale to nic, jego radość wystarcza za wszystkich!

Pełen kipiącego entuzjazmu, w objęciach z bliskimi, jedzie w Polskę, ciesząc się widokami jak dziecko.

Urlop mija w zastraszającym tempie!

Gdzieś, w przebłyskach podświadomości Emigrant zdaje sobie sprawę, że lecąc do Polski, czuł radość powrotu do domu...

Ale on nie wrócił, on przybył tylko na chwilę...

Podczas spotkań, słucha rozmów z dziwnym uczuciem. Rodzina czy też znajomi planują jakieś spotkania, jakieś wyjazdy za tydzień, dwa lub za miesiąc...

 W pewnym momencie rozmawiają już poza nim, nie biorąc go pod uwagę, bo przecież już wyjedzie, już go nie będzie.

- Nie będzie mnie – myśli Emigranta przesuwają się też jakby poza nim... Czuje się niewidzialny, ale nie dostrzega w tym nic zabawnego.

Pora wracać do siebie.  DO SIEBIE?! Przez pierwszy tydzień po powrocie wszystko w nim krzyczy – CO JA TU ROBIĘ?!

Czuje wyobcowanie. Czytając o tym wcześniej, nie wiedział, że to boli...

Żeby nie zastanawiać się nad trudnymi pytaniami, rzuca się w wir pracy. Bierze wszelkie możliwe nadgodziny, nie ma czasu myśleć. Siłą rzeczy Emigrant oswaja się. Spotyka coraz więcej rodaków. Wymieniają poglądy, spostrzeżenia, dają sobie wzajemne rady odnośnie załatwiania różnych spraw. W grupie rodaków Emigrant czuje się najlepiej i nabiera nadziei na nie do końca sprecyzowaną przyszłość. Tymczasem kolejna wymarzona wizyta w Polsce. Pobytowi towarzyszy ogromna mieszanka uczuć. Radość Emigranta gaszona jest raz po raz. Starzy znajomi jakoś się rozmywają. Nie mają czasu albo mają  jakieś inne plany. Emigrant czuje się zbyteczny, odrzucony. Myślał, że wszystko będzie tak jak w chwili jego wyjazdu, ale przecież życie idzie do przodu, tylko że on nie bierze w nim udziału... Wytwarza się pustka,dół...   W miejscowym sklepie przy robieniu większych zakupów, zauważa zawistne oko niektórych osób, czasem słyszy komentarze, że chwali się kasą, a tu ludzie ciężko pracują.

Jest mu źle. Ludzie zazdroszczą mu, że ma pieniądze, a przecież on też ciężko pracuje, bardzo ciężko... Ludzie w jego kraju nie rozumieją go.

Tak tęsknił do tej swojskości, a tu patrzą na niego jak na obcego...

Wyobcowanie we własnym kraju... to boli jeszcze bardziej...

Nadchodzi koniec wakacji i czas odlotu. Emigrant nie potrafi sprecyzować co czuje, nie wie gdzie jest jego Dom... Już nigdzie nie czuje się u siebie... Po prostu mechanicznie czeka na samolot. Obserwuje żegnającą się rodzinę. Dziewczynka dziesięcio - może dwunastoletnia trzyma ramionami ojca z całych sił, a jej ciało wstrząsa szlochem rozpaczy. Matka próbuje ją pocieszać, bo ojciec musi już iść do odprawy...

Nasz Emigrant odwraca głowę, w której tłuką się myśli – za jaką cenę kupujemy pracę, lepsze materialne życie...